“Czarny Ptak” (2022)

James “Jimmy” Keene ma przesrane. Ma dwadzieścia parę lat i właśnie został został skazany na dziesięć lat pozbawienia wolności za handel narkotykami i posiadanie broni, bez możliwości ubiegania się o warunkowe zwolnienie. Gdy wydaje się, że nic nie uchroni go przed zmarnowaniem najlepszych lat życia, otrzymuje od organów ścigania ciekawą propozycję. Ma przenieść się do więzienia o zaostrzonym rygorze i wydobyć od prawdopodobnego, seryjnego mordercy nastolatek – Larry’ego Halla – jednoznacznie obciążające go zeznania. Jeśli mu się uda, Hall na zawsze wyląduje w pierdlu, a Keene’owi zostanie darowana reszta kary.

Mogłoby się wydawać – “co za naiwna historia! Przecież wymiar sprawiedliwości tak nie działa!” A tymczasem prawie wszystko tutaj to fakty, choć (z lekka) obrobione ręką niezawodnego speca od zbrodni – Dennisa Lehane’a^[1]Człowieka odpowiedzialnego m.in. za książkową “Rzekę tajemnic” zekranizowaną przez Clinta Eastwooda, “Wyspę tajemnic” – zekranizowaną przez Martina Scorsese, a także “Gdzie jesteś, Amando” – zekranizowaną przez Bena Afflecka.. Nawet imiona i nazwiska głównych bohaterów dramatu pozostawiono bez zmian, więc każdy kto ma problemy z cierpliwością może sam doczytać sobie na Wikipedii, jaki był finał zarysowanej na wstępie opowieści.

Nie opłaca się jednak tak śpieszyć, bo “Czarny Ptak” to naprawdę dobra produkcja, którą warto poznać w odpowiednim tempie.

“In My Dreams, I Like To Kill Women.”

Rzecz w tym, że z tej – bądź co bądź niezwykłej, ale niełatwej w adaptacji – historii, wyciągnięto niemal maksimum tego, co można było z niej wyciągnąć. Jasne, pewnie dałoby się skrócić całość o te 40-50 minut, żeby nadać serialowi bardziej skondensowaną formę, jednak mi czas z “Czarnym Ptakiem”, absolutnie się nie dłużył. Scenariusz Lehane’a, rozpisany pomiędzy kilka połączonych ze sobą wątków (próba wyciągnięcia przez Keene’a zeznań od Halla; śledztwo w sprawie Halla prowadzone przez dwójkę agentów federalnych; starania Keene’a by przetrwać w więzieniu o zaostrzonym rygorze) sprawnie rozkłada wydarzenia pomiędzy sześć około godzinnych odcinków, umiejętnie prowadząc akcję od zawiązania aż do finału. Ten zaś nie pozostawia już żadnych pytań, niedomówień, czy furtek do ewentualnego “drugiego sezonu”.

Największym atutem oryginalnej produkcji Apple Studios nie jest jednak wcale mocny scenariusz, a aktorstwo. Bo jeżeli Taron Egerton, wcielający się w nieco dupkowatego i aroganckiego Keene’a, który w trakcie pobytu w więzieniu musi przewartościować dotychczasowe życie, jest po prostu znakomity, to Paul Walter Hauser^[2]Znany z – nie bójmy się tego powiedzieć – równie wybitnej roli “Płaszczki” w “Cobra Kai”. w roli Larry’ego Halla ociera się o aktorski geniusz. Z tym swoim cienkim, piskliwym głosikiem i wycofaniem, z wolna odsłania się przed protagonistą, początkowo sprawiając wrażenie nieszkodliwego dziwaka, by dopiero w dalszej kolejności pokazać oblicze prawdziwego psychopaty i “zwyrola”, który nigdy nie powinien chodzi po ziemi. W zasadzie – gdyby wszystko inne Was w “Czarnym Ptaku” nudziło lub irytowało, wyłącznie dla występu Egertona i Hausera – szczególnie w ostatnich dwóch epizodach – warto ten serial zobaczyć. Scena, w której z Halla wychodzi prawdziwe zło, a w Keenie wręcz gotuje się od mieszanki gniewu, bezsilności i przerażenia – a jednak musi udawać spokój i zaciekawienie, by wyciągnąć od seryjnego mordercy jak najwięcej informacji – to absolutne mistrzostwo tej sztuki. Lepiej chyba już się tego odegrać nie dało.

Nic zatem dziwnego, że obaj panowie zostali za swoje role nominowani do tegorocznych Złotych Globów.

“You Can Die, But You Can’t Unlive. I Lived.”

Powyższe sprawia, że AppleTV ponownie dostarczyło “Czarnym Ptakiem” kolejnych, bardzo mocnych argumentów (obok “Rozdzielenia” (2022), czy w “W obronie syna” (2020)) za wykupieniem subskrypcji. Choć finał opowieść łatwo odgadnąć (i to abstrahując już nawet od tego, że fakty nie są tajemnicą) – rzecz mistrzowsko operuje napięciem, jednocześnie dostarczając wielowątkowego, świetnego aktorskiego spektaklu. Czego chcieć więcej?

Nie mogę nie polecić.