MonoGamia (3): FIFA 12

Starzy górale niskopienni z Nowego Sącza zwykli mawiać, że “łu nos w Nowym Sonczu, menszczyzno może robić jeno cztyry rzeczy – wszystkie na literkę <<k>>: kopoć dołki, kopoć piłkę, kurwa-pasoć łowce lub kopać sobie grób”. Nasz bohater niestety nie miał talentu do łopaty i ulicznych bójek, a w dzieciństwie straszliwie pogryzły go owce (gdy zasnął w trawie), zatem została mu tylko opcja związana z kopaniem piłki.

Znudzonych życiem i pracą, zapraszam do lektury pierwszego AARa^[1]After Action Report na Kulturze, poświęconego rozgrywce w “FIFA 12”.

Sezon 2011/2012

Jest jesień 2011 r., rok po Katastrofie Smoleńskiej, gdy 17-letni Repetowski, zamiast uczyć się do matury, postanawia zawierzyć życie futbolowi, a w razie niepowodzenia – polskiemu systemowi opieki społecznej. Dzięki modłom babci już na starcie ma takie umiejętności, że mógłby spokojnie “gwiazdorzyć” za granicą, a co dopiero w Ekstraklasie^[2]Generator przydziela mu średnio 74 punkty w zakresie poszczególnych umiejętności, gdy średnia Ekstraklasy to jakieś 65 punktów., ale okrutny świat jeszcze nie poznał się na jego talencie, więc zaczyna od gry w lokalnej, pierwszoligowej Sandecji Nowy Sącz. Włodarze “czarno-białych” mają spore apetyty, bo w poprzednim sezonie klub był czwarty w tabeli, a w jeszcze poprzednim – zaraz po awansie z II ligi – uplasował się na trzeciej lokacie, lecz eksperci nie dają ubogiej Sandecji większych szans na awans do Ekstraklasy. Te przewidywania potwierdzają pierwsze wyniki, sytuujące wprawdzie zespół z Nowego Sącza w górnej części tabeli, ale w bezpiecznej odległości od faworyzowanych do awansu Pogoni Szczecin, Arki Gdynia czy Zawiszy Bydgoszcz. Gdy pod koniec rundy jesiennej, coś poważnie zaczyna zgrzytać w zespole Sączan, co kończy się długą serią remisów i porażek, a w rezultacie – i odpadnięciem z Pucharu Polski (już w pierwszej rundzie) i ugrzęźnięciem w środkowej części tabeli – wydaje się, że walkę o najwyższe cele w istocie trzeba będzie odłożyć na przyszły sezon.

Runda wiosenna należy już jednak do Sandecji i po imponującym finiszu oraz wpadkach rywali, w ostatniej kolejce, rzutem na taśmę udaje jej się wskoczyć na drugie miejsce w tabeli, premiowane awansem do Ekstraklasy. To wielki sukces tak klubu^[3]W rzeczywistości był 12 w tabeli, a do Ekstraklasy awansował dopiero pięć lat później., jak i Repetowskiego, który w 28 meczach ustrzelił 13 bramek, zwracając na siebie uwagę możnych i bogatych (Legii) oraz krakowskiej Wisły (sarkazm celowy), która niespodziewanie, pod wodzą Michała Probierza obroniła tytuł mistrzowski, sięgając po niego po raz 14^[4]W rzeczywistości uplasowała się na 7 pozycji i był to początek zmierzchu Wisły..

Rozkład pierwszoligowej tabeli jest bardzo typowy. Można było stracić masę punktów, a i tak walczyć o awans^[5]W rzeczywistości awansowały Pogoń Szczecin i Piast Gliwice i wystarczyło im do tego odpowiednio 64 i 61 “oczek”..

Sezon 2012/2013

Jesień 2012 r. przynosi Repetowskiemu konkretną ofertę z Wisły Kraków (z wynagrodzeniem na poziomie 6.000 EURO tygodniowo można już szyć ubrania z banknotów), a w rezultacie transfer do zespołu “Białej Gwiazdy”.

Wisła ma walczyć o upragniony przez Bogusława Cupiała awans do Ligi Mistrzów i tradycyjnie – tytuł mistrza kraju. Zasoby dają nadzieję na osiągnięcie jednego i drugiego, bo w składzie zespołu z Krakowa wciąż występują takie nazwiska jak: Mellikson, Iliev, Genkow, Kirm, czy Pareiko – ale jak to ligowym życiu bywa – prawie wszystko idzie nie tak, jak sobie założono.

Dramat zaczyna się od klęski z Arsenalem Londyn w eliminacjach Ligi Mistrzów^[6]Wiadomo – stare zasady kwalifikacji do tejże były mało przyjazne dla słabszych klubów, a w tej “alternatywnej rzeczywistości” nie było reformy Platiniego., choć piękny mecz w Krakowie, zakończony remisem 2:2 i dwiema bramkami Repetowskiego, daje nadzieję na to, że zespół z grodu Kraka może jeszcze powalczyć w tym sezonie w Lidze Europy. I faktycznie, Wiśle udaje się wyjść z grupy, w której znalazły się Lierse SK (3:0, 2:1), Anży Machaczkała (0:2, 2:1) i Liverpool (0:0, 1:0), przejść przez 1/16 finału z PSV Eindhoven (1:0, 2:1), by dać się zatrzymać dopiero CSKA Moskwa (0:0, 1:1) i to tylko dzięki bramkom zdobytym przez Rosjan na wyjeździe.

W Ekstraklasie niestety nie jest już tak dobrze, stosownie do znanej (i lubianej) maksymy: “Na puchary się spinacie, w Ekstraklasie ch… gracie”^[7]Wszelkie zastrzeżone prawa do tego hasła mają, jak mi się wydaje – kibice Lecha Poznań.. W lidze rządzi bowiem poznański Lech, który gra coś w rodzaju sezonu życia, natomiast w Pucharze Polski Wisła odpada w półfinale po przegranych zmaganiach z warszawską Legią – późniejszym triumfatorem tych rozgrywek. Ligowe zmagania są zresztą na tyle zacięte, że do końca nie jest pewne, czy w przyszłym sezonie Wisła zagra w europejskich pucharach. Szczęśliwie, dzięki zwycięstwu z Lechem w Poznaniu, w ostatnim meczu sezonu, krakowianom udaje się prześlizgnąć ponad Zagłębie Lubin i zagwarantować sobie udział w rozgrywkach Ligi Europy.

Repetowski tymczasem kończy sezon z 21 trafieniami (w tym 12 w lidze) oraz 9 asystami.

Sezon 2013/2014

Wraz z końcem poprzedniego sezonu, w związku z brakiem realizacji założonych planów, z pracą w Wiśle żegna się Michał Probierz. Na jego miejsce, po raz trzeci w długiej historii zespołu z Krakowa, zakontraktowany zostaje Franciszek Smuda. Równolegle do tego, zarząd Wisły zaczyna konsekwentnie wyprzedawać boiskowe gwiazdy, celem poratowania klubowej kasy. Odchodzi m.in. Mellikson, Boguski i Wilk, zostają za to Kirm, Genkow, Iliev i Pareiko.

Żeby uchronić się przed wykupem 19-letniego Repetowskiego, zarząd podwyższa mu gażę do 25k EURO tygodniowo (z takim wynagrodzeniem można już używać banknotów zamiast papieru toaletowego)^[8]Z tego co się orientuję, w polskiej lidze nikt nigdy nie dostał takich pieniędzy., co skutecznie blokuje nie tylko “wrogie” ruchy transferowe. Wisły zwyczajnie nie stać już na sprowadzenie nowych piłkarzy i popularny “Franz” musi grać tymi kartami, które dostał w talii po poprzedniku.

No i gra, jak w najlepszych latach klubu. W Ekstraklasie i w rozgrywkach Pucharu Polski Wisła idzie jak burza, wprost deklasując rywali. Porażki notuje tylko w meczach z Lechem (0:2, 1:3) i Śląskiem Wrocław (1:2), lecz z powodu analogicznych, znakomitych wyników Legii Warszawa, zespół z Krakowa przez niemal cały sezon zajmuje drugą lokatę ze stratą 6 punktów do drużyny ze stolicy. Dopiero na jedną kolejkę przed końcem, po dwóch potknięciach rywali, “Biała Gwiazda” wskakuje na pozycję lidera. Emocji nie brakuje zresztą do samego końca, bo do finalnego triumfu, Wisła potrzebuje trzech punktów w meczu z Pogonią, które zapewnia sobie dopiero w ostatnich minutach spotkania. Tydzień później do piętnastego w historii zwycięstwa w lidze dochodzi piąty w historii Puchar Polski, wyszarpany w finałowym meczu Górnikowi Zabrze.

Jednocześnie niewiele gorzej Wiślakom wiedzie się w rozgrywkach Ligi Europy. Po zapewnieniu sobie awansu do fazy grupowej w dwumeczu z Vitesse Arnhem (1:0, 1:0), “Biała Gwiazda” przechodzi przez mecze z CSKA Moskwa (2:0, 1:4), SC Braga (1:0, 2:0) i FC Zurich (2:0, 4:2), by następnie wyeliminować angielski Tottenham (1:0, 1:1) i odpaść dopiero po meczu z francuskim Stade Rennes (1:1, 0:1).

Repetowskiemu też wychodzi sezon absolutny, zakończony 38 bramkami (w tym 25 w lidze) i 26 asystami w 42 rozegranych meczach. Daje mu to nie tylko tytuły króla strzelców i asyst, lecz również tytuł najlepszego zawodnika Ekstraklasy.

Sezon 2014/2015

W kolejnym sezonie, zarówno Smuda, jak i Repetowski kontynuują udaną przygodę z Wisłą, przy czym obok wyżej wymienionego, na nową gwiazdę klubu niespodziewanie zaczyna wyrastać Patryk Małecki.

Zasadniczym celem klubu na arenie międzynarodowej jest jak zawsze przebicie bram Ligi Mistrzów. Tym razem los rzuca Wisłę przeciwko Niemcom z Bayer Leverkusen (1:0, 1:1) i po zaciętym dwumeczu wreszcie się udaje. “Biała Gwiazda” dumnie wkracza do grona najlepszych drużyn Europy, co pozwala jej na spłatę rosnących zobowiązań i odsunięcie ryzyka popadnięcia w spiralę zadłużenia. Na sprowadzenie nowych piłkarzy nie zostaje już zbyt wiele środków, zatem do klubu udaje się ściągnąć jedynie Rinaudo i Schorcha, którzy obok Chaveza mają pilnować drogi do bramki Pareiki.

Na pojedynczym zwycięstwie w europejskich pucharach historia się nie kończy. Choć bowiem losowanie rzuca Wisłę do jednej grupy z Realem Madryt (2:3, 0:0), Marsylią (1:2, 1:0) i Hamburger SV (2:0, 3:1), korzystny rozkład wyników pozwala krakowianom na awans do 1/8 finału. Tam już jednak “Biała Gwiazda” trafia na FC Barcelonę, z łatwym do przewidzenia skutkiem (0:2, 0:2).

W Ekstraklasie, po dobrym początku, Wisła przez niemal cały sezon okupuje pierwszą pozycję w tabeli, przegrywając jedynie dwa mecze – z Lechem Poznań (0:2) i Lechią Gdańsk (1:3) i ostatecznie sięga po tytuł Mistrza Polski po raz szesnasty. Krakowianom nie udaje się natomiast powtórzyć zeszłorocznego sukcesu w Pucharze Polski, gdyż w finale tych rozgrywek, po rzutach karnych ulegają Legii Warszawa.

Na finiszu rozgrywek, Repetowski może cieszyć się nieco gorszymi statystykami niż w poprzednim sezonie. Ostatecznie ustrzelił bowiem 37 bramek (w tym 22 w lidze) i 15 asyst w 40 rozegranych meczach. Pozwala mu to obronić tytuł najlepszego strzelca i zarazem najlepszego piłkarza w kraju, ale Adam Nawałka konsekwentnie nie powołuje go do reprezentacji, być może chcąc mu oszczędzić przyszłych upokorzeń.

Sezon 2015/2016

Na początku 2015 r., pomimo licznych sukcesów w ostatnich latach, Bogusław Cupiał zmuszony jest do szybkiej sprzedaży akcji klubu w celu ratowania upadającej TeleFoniki. Wisła również staje zatem nad przepaścią, pozbawiona finansowego dobroczyńcy i niekwestionowanego ojca jej największych triumfów. Przez chwilę nabyciem zespołu zainteresowany jest nikomu nieznany biznesmen z Warszawy – Jakub Meresiński, ale podczas wakacji na Bora Bora spada z palmy kokosowej, skręcając kark. Przejęciem klubu interesuje się też Towarzystwo Sportowe Wisła Kraków, lecz tuż przed podjęciem negocjacji prokuratura aresztuje osoby blisko związane ze stowarzyszeniem pod zarzutem udziału w zorganizowanej grupie przestępczej (Marzena S. i Damian D. dostają po 10 lat, a Paweł M. zostaje zastrzelony podczas próby ucieczki).

Ostatecznie “Biała Gwiazda” trafia w ręce grupy lokalnych biznesmenów, których celem jest restrukturyzacja klubu i przebudowa starzejącego się zespołu w taki sposób, by budżet wreszcie zaczął się spinać. Franciszek Smuda odchodzi na zasłużoną emeryturę, natomiast jego miejsce decyduje się zająć jako “grający menadżer” zaledwie dwudziestojednoletni Repetowski. W zamian za szansę na pokierowanie pierwszą drużyną, Repetowski zobowiązuje się też na radykalne obniżenie swoich zarobków do symbolicznego jednego tysiąca EURO tygodniowo (piękny gest dla ratowania drużyny, nie ma co). Symbolicznie przywdziewa zarazem opaskę kapitana zespołu.

Nim rozbrzmi pierwszy gwizdek, zaczyna się ratowanie klubu. Wisła sprzedaje Rinaudo (za 2,7 mln EURO), Pareikę, Ilieva i dwóch innych piłkarzy za łącznie ok. 4,5 mln EURO, sprowadzając jednocześnie w zamian Późniaka, Pawłowskiego i Jankowskiego (wszyscy z Lechii) oraz Kiercza (z Korony Kielce) i Noringa (Trelleborg IF) za łącznie ok. 3,5 mln EURO^[9]W rzeczywistości Wisła oczywiście nigdy nawet nie zbliżyła się do takich wydatków.. Jednocześnie po kapitalnym poprzednim sezonie, zarząd finansowo “gratyfikuje” Małeckiego, decydując się płacić mu 40k EURO tygodniowo^[10]W polskiej lidze więcej zarabiać mógłby już tylko Papież..

Sportowo sezon zaczyna się od serii zgrzytów, bo zespół wyraźnie nie radzi sobie z nowym ustawieniem zaproponowanym przez Repetowskiego. Okazuje się, że 3-4-3, którym zastąpił wcześniejsze 4-5-1 kończy się spektakularną serią wpierdoli, gdyż napastnicy sparingpartnerów robią z obroną “Białej Gwiazdy”, to samo co Wehrmacht z polską armią w czasie Kampanii Wrześniowej. Przed kwalifikacjami do Ligi Mistrzów, Repetowski finalnie zmienia wprawdzie ustawienie na 4-3-3, ale jest już za późno. Wisła przegrywa z Hamburgerem SV (1:2, 0:0) i zmuszona jest przenieść zabawki do Ligi Europy. Tam początkowo też nie radzi sobie nadzwyczajnie, bo po trzech pierwszych meczach, kolejno z FC Twente (1:1), Bordeaux (0:1) i IF Elfsborg (2:3) zajmuje ostatnie miejsce w grupie, ale przed końcem roku, znajduje w sobie wystarczająco dużo energii, by z ww. rywalami wygrać odpowiednio: 4:1, 1:0 i 4:0 i tym samym awansować do kolejnej rundy. Na tym jednak pucharowe zmagania się nie kończą, bo “Biała Gwiazda”, po rewelacyjnym rewanżowym meczu ze Spartakiem Moskwa (1:3, 2:0) i odrobieniu dwubramkowej straty z pierwszego spotkania w Moskwie, dociera aż do ćwierćfinału rozgrywek (osiągając tym samym historyczny sukces), gdzie ulega portugalskiemu Sportingowi Lizbona (1:1, 0:1).

Na krajowych boiskach tymczasem, Wisła zaczyna sezon od dziewięciu zwycięstw z rzędu, by zatrzymać się dopiero na (słabiutkiej i typowanej do spadku) Arce Gdynia. Na półmetku rozgrywek drużyna ze stadionu przy ulicy Reymonta utrzymuje bezpieczną przewagę nad drugim w tabeli Lechem Poznań i kolejnej porażki doznaje jedynie z Cracovią Kraków (tym boleśniejszej, że przed własną publicznością). Druga połowa sezonu nie jest już tak pomyślna  jak pierwsza (Wiśle trafia się m.in. seria 4 meczów bez zwycięstwa) przez co Lech zrównuje się z krakowianami punktami, a dzięki lepszemu bilansowi bramek, na pięć spotkań przed końcem rozgrywek, obejmuje pozycję lidera Ekstraklasy, którą zachowuje już do końca. Ostatecznie Wisła musi zadowolić się wicemistrzostwem i ponownym udziałem w rozgrywkach Ligi Europy.

W Pucharze Polski natomiast, krakowianie bez większych trudności przechodzą do półfinału (po drodze porażki w ćwierćfinałowym meczu ponownie doznając z Cracovią – znowu na własnym boisku), by finalnie – gorszym bilansem bramek zdobytych na boisku przeciwnika – odpaść po starciu z warszawską Polonią.

Ostatecznie zatem Repetowskiemu nie udaje się spełnić żadnego z oczekiwań Zarządu (tj. awansować do Ligi Mistrzów, wygrać Ekstraklasy i zdobyć Pucharu Polski). Jakby tego było mało, na antenie programu LIGA+ w ostrych słowach krytykuje selekcjonera reprezentacji i PZPN, oświadczając, że “póki coś się nie zmieni”, nigdy nie zagra dla Polski. Powyższe, delikatnie mówiąc – nie zjednuje mu zwolenników i równocześnie na zawsze przekreśla szanse na reprezentacyjną karierę.

Na pocieszenie – udaje mu się po raz trzeci z rzędu zasłużyć na tytuł króla strzelców Ekstraklasy (tym razem po zdobyciu w lidze 23 bramek), choć uśredniając ogólną liczbę strzelonych goli (27) i zaliczonych asyst (18) – trafia mu się niewątpliwie dużo gorszy sezon, niż poprzednio.

Sezon 2016/2017

Po względnie rozczarowującym poprzednim sezonie, tak w roli menedżera, jak i w roli kapitana “Białej Gwiazdy”, Repetowski przeczuwa, że najbliższy rok to jego ostatnia szansa na rehabilitację i udowodnienie, że potrafi nie tylko kopać piłkę, lecz także kierować drużyną. Bez względu na wszystko, Wisła ma wywalczyć siedemnaste mistrzostwo Polski i przynajmniej wyjść z grupy w Lidze Europy. Pomóc ma w tym między innymi wysoki budżet transferowy, opiewający na kwotę 3 mln EURO.

Gdy pierwsza drużyna przygotowuje się do rozgrywek, Repetowski restrukturyzuje jej skład. Odchodzą m.in. Kurto (150k EURO), Czekaj (190k EURO), Brud (0,5 mln EURO) oraz Garguła (wolny transfer), ale prawdziwym hitem jest sprzedaż Małeckiego do Newcastle United za 10 mln EURO. W międzyczasie Legia składa bardzo korzystną ofertę dotyczącą Schorcha, oferując Wiśle za niemieckiego obrońcę rekordową kwotę w wysokości 3,5 mln EURO, ale rozmowy upadają i Niemiec zostaje w Krakowie. Za zgromadzone środki, Wisła rozbudowuję akademię piłkarską i jednocześnie wzmacnia się zakupem: Sordella – napastnika z angielskiego Watford (2 mln EURO) i Sobiecha – napastnika z niemieckiego VfL Wolfsburg (4 mln EURO), a także sprowadza Herda (środkowy pomocnik) i Stindla (prawy pomocnik) na zasadzie wolnego transferu.

Inwestycja się opłaca (przynajmniej w 3/4, bo Sobiech okazuje się jednak sporym rozczarowaniem), gdyż jest to sezon absolutny, który przechodzi do annałów krakowskiego klubu, jako najlepszy w jego dotychczasowej, 111-letniej historii.

W lidze Wisła rywalizuje głównie z drużynami z Warszawy, Legią i Polonią, z którymi przez większość sezonu idzie łeb w łeb, by zdystansować je dopiero w ostatnich pięciu kolejkach i ostatecznie bezproblemowo sięgnąć po siedemnasty w dziejach tytuł piłkarskiego Mistrza Polski. W Pucharze Polski, wyeliminowuje natomiast kolejno Piast Gliwice (1:0), Arkę Gdynia (2:1), Śląsk Wrocław (2:1, 1:1) i Górnik Zabrze (1:0, 1:1), by w finale rozgrywek zniszczyć GKS Bełchatów 5:0 i cieszyć się tym, stosunkowo rzadko zdobywanym przez Wisłę trofeum po raz szósty.

Te prawdziwe sukcesy, o których kibice drużyny ze stadionu przy ul. Reymonta 22 będą mówić przez lata, mają jednak miejsce nie w kraju, a na arenie międzynarodowej. Po męczarni w pierwszej rundzie kwalifikacji do Ligi Europy z Feyenoordem Rotterdam (0:1, 1:0 i 3:2 w rzutach karnych), Wisła dość gładko przechodzi przez mecze grupowe z Dynamo Moskwa (1:0, 1:0), LOSC Lille (2:1, 0:1) oraz Molde SK (3:0, 1:0), by w kolejnej rundzie trafić na francuskie Paris Saint-Germain. Nie wiadomo, czy Les Parisiens ignorują rywala, ale krakowianom najpierw udaje się wyciągnąć remis (1:1) na Parc des Princes, a potem w rewanżu w Krakowie strzelić Francuzom aż trzy bramki (3:0). Po starciu z PSG, mecz z PSV Eindhoven wydaje się formalnością, lecz pokonanie Holendrów nie przychodzi “Białego Gwieździe” bez wysiłku (1:1, 3:2). W ćwierćfinale rozgrywek emocji jest jeszcze więcej, bo Wisła z ogromnym trudem prześlizguje się przez Liverpool FC (0:0, 1:0), by po półfinałowym starciu z Schalke 04 (2:0, 3:3), jako drugi klub z Polski w historii zameldować się w finale europejskich pucharów. Finałowe starcie krakowian z Juventusem obserwuje połowa Europy. Wisła kompletnie dominuje nad rywalem, ale nie potrafi potrafi uzyskać potwierdzenia swojej przewagi na tablicy wyników. Dopiero w 79 minucie, Repetowski umieszcza piłkę w siatce, dając “Białej Gwieździe” pierwsze w dziejach europejskie trofeum.

Z pakietem 38 bramek (20 w lidze) i 12 asyst na koncie, Repetowski zdobywa w tym sezonie wszystko co dało się zdobyć: tytuł króla strzelców (po raz czwarty z rzędu – powtórka wyczynu Kazimierza Kmiecika), piłkarza i menadżera roku. Podsumowując – sezon 2016/2017 = 2x potrójna korona.

Sezon 2017/2018

Po triumfach z poprzedniego sezonu oczekiwania w nowym są ogromne. Wyobraźnię kibiców rozpala przede wszystkim wizja gry w Lidze Mistrzów i starcia z jej zeszłorocznym triumfatorem – Realem Madryt – w Superpucharze Europy. Założenia krajowe są natomiast niezmienne – wygrać wszystko.

Żeby utrzymać dominację na ligowych boiskach, Repetowski sprowadza lewoskrzydłowego Traore z Lechii Gdańsk (za 4,3 mln EURO), Sadloka (SO) z Polonii Warszawa (za 2 mln EURO) i w przerwie pomiędzy rundami – Eikrema (ŚP) z Molde za rekordowe 6 mln EURO. Jednocześnie Wisła pozbywa się niespełniającego oczekiwań Sobiecha (za 4,2 mln EURO odchodzi do Hamburger SV), a także starzejących się – Kirma (750k EURO) i Paljicia (500k EURO). Jest to jednocześnie pierwszy rok, kiedy do pierwszej drużyny trafia kilku dobrze wyglądających juniorów z doinwestowanej Akademii Piłkarskiej Wisły, choć póki co żaden z nich specjalnie się nie wybija.

W kraju drużyna ze stadionu przy ulicy Reymonta faktycznie dominuje, ale Lech i Legia przez większość sezonu depczą jej po piętach. Ostatecznie Wisła sięga po 18 tytuł Mistrza Polski na jedną kolejkę przed końcem rozgrywek, notując w toku sezonu 22 zwycięstwa, 5 remisów i 3 porażki. W ostatnim meczu przed własną publicznością Repetowski wystawia samych juniorów, którzy ulegają Lechowi Poznań 1:3, ale z całokształtu rozgrywek kibice “Białej Gwiazdy” mogą być bardzo zadowoleni. Do klubowej gabloty trafia też kolejny Puchar Polski, po odniesieniu przez krakowian zwycięstwa w finale nad Legią Warszawa (3:0).

Na froncie rozgrywek europejskich zaczyna się od łyżki dziegciu, to jest wyjątkowo trudnej przeprawy Wiślaków z greckim Olympiakosem Pireus (2:2; 3:1). W spotkaniu w Krakowie, Wisła dwa razy musi gonić wynik, a podczas rewanżu w Grecji, wywalcza sobie awans do fazy grupowej Ligi Mistrzów dopiero w 88 minucie meczu (jednobramkowy remis promowałby Greków). W międzyczasie, początkowe złe wrażenie przed walką o Puchar Europy zaciera nieoczekiwany triumf Wiślaków nad Realem Madryt w Superpucharze Europy (3:1).

Rozgrywki grupowe Ligi Mistrzów “Biała Gwiazda” zaczyna jednak od klęski z inną hiszpańską drużyną – Malagą CF (0:2), by następnie zremisować z Liverpoolem FC (1:1) i pierwsze zwycięstwo odnieść dopiero nad AS Romą (2:0). Szczęśliwie mecze rewanżowe wychodzą już krakowianom nieco lepiej. Odgryzają się Maladze (2:0), kolejny raz zwyciężają nad rzymianami (1:0) i dają się zatrzymać dopiero Liverpoolowi (1:2), co jednak daje im awans do kolejnej fazy turnieju.

Niestety losowanie par 1/8 ponownie nie jest dla Wisły szczęśliwe i drużyna z Krakowa znowu musi mierzyć się z Dumą Katalonii z Messim i spółką w składzie. Wiślacy walczą ambitnie i pomimo porażki na własnym boisku (1:2), na Camp Nou wychodzą nawet przez moment na dwubramkowe prowadzenie, by ostatecznie mimo wszystko ulec wściekłym Katalończykom, przy hokejowym rezultacie 3:5. Niezłe występy “Białej Gwiazdy” dają jednak nadzieję na większe sukcesy w przyszłym sezonie i trudno zakończenie przygody z Ligą Mistrzów uznać za szczególnie rozczarowujące.

Indywidualnie Repetowski po raz kolejny zostaje uznany zawodnikiem roku polskiej Ekstraklasy i po raz piąty z rzędu sięga po tytuł króla strzelców (26 bramek). Finalnie na koniec sezonu zapisuje na swoim koncie 39 trafień i 19 asyst.

Sezon 2018/2019

W przeciwieństwie do poprzedniego sezonu, w którym “Biała Gwiazda” wydała na wzmocnienia przeszło 12 mln EURO, tym razem klub ze stadionu przy ul. Reymonta jest nad wyraz oszczędny. Ruchy transferowe w całym sezonie, poza serią wypożyczeń wiślackiej młodzieży do klubów I ligi i Ekstraklasy, ograniczają się w zasadzie do sprowadzenia White’a (LO) z Leeds United za 2,3 mln EURO oraz sprzedaży zasłużonego, ale starzejącego się Chaveza do Polonii Warszawa za 1,4 mln EURO.

Stale poszerzana, ale niestety wciąż wąska kadra zespołu ma wpływ na jego występy na krajowych boiskach. Repetowski, oszczędzając rdzeń zespołu na występy w Lidze Mistrzów, zmuszony jest w rozgrywkach Ekstraklasy korzystać z juniorów, świeżo po Akademii. W rezultacie Wisła zalicza w lidze najgorszy sezon od dawna, przez długi czas snując się gdzieś w środku tabeli. Gdy w przerwie pomiędzy rundą jesienną, a wiosenną, krakowianie wreszcie się budzą, jest już za późno na pogoń za regularnie punktującą Legią Warszawa i to warszawianie, po raz pierwszy od 2006 r. cieszą się z Mistrzostwa Polski. Goryczy porażki dopełnia fakt, że na finiszu rozgrywek serię zwycięstw “Białej Gwiazdy” przerywa bolesna porażka 1:2 z rywalem z drugiej strony Błoń.

Szczęśliwie dla Wisły, w rozgrywkach pucharowych jest o niebo lepiej. Wiślacy dość pewnie awansują do fazy grupowej Ligi Mistrzów, pokonując szkocki Celtic (1:1,, 3:1), a na krajowych boiskach wyeliminowują kolejno Olimpię Grudziądz, Wartę Poznań, Lecha Poznań i Polonię Bytom, by zgarnąć trofeum po skromnym, jednobramkowym zwycięstwie nad zabrzańskim Górnikiem.

Prawdziwe cuda, które pozwalają zapomnieć o słabej postawie w Ekstraklasie mają jednak miejsce na arenie międzynarodowej. Jakkolwiek bowiem Wisła słabo zaczyna kolejną odsłonę swej przygody z Ligą Mistrzów, bo od porażki z FC Porto (0:1), po fatalnym błędzie bramkarza (Noring podaje piłkę wprost pod nogi napastnika mistrza Portugalii), w kolejnych spotkaniach “Biała Gwiazda” pokazuje potęgę krakowskiego futbolu. Mistrz Polski ogrywa zatem kolejno Chelsea Londyn (2:0), FC Basel (2:1, 2:1), a następnie rewanżuje się FC Porto (4:2). Ostatecznie na jedną kolejkę przed zakończeniem fazy grupowej ma już taki dorobek punktowy, że może sobie pozwolić na wystawienie młodzieży w rewanżowym spotkaniu z Chelsea (0:1).

W fazie pucharowej Wisła trafia na AC Milan i po kompletnym zdominowaniu rywala podczas pierwszego spotkania w Mediolanie, strzela mu dwie bramki. Ta przewaga przydaje się tydzień później w Krakowie, bo role się odwracają i to Polacy, po słabym meczu, ulegają Włochom, jednakże tylko jedną bramką. W rezultacie to krakowianie awansują dalej (2:0, 0:1).

W ćwierćfinale “Biała Gwiazda” trafia na swoje dotychczasowe nemesis – FC Barcelonę, lecz gdy wydaje się, że Messi i spółka po raz kolejny powiedzą zespołowi Repetowskiego “STOP”, dochodzi do prawdziwego cudu. W pierwszym meczu, Katalończykom nie wychodzi absolutnie nic, natomiast Wiśle praktycznie wszystko. Choć więc spotkanie kończy się rezultatem 2:2 (a Wisła mogła je nawet wygrać, bo wyrównująca bramka dla “Dumy Katalonii” pada dopiero w doliczonym czasie gry), wynik nie oddaje rzeczywistego przebiegu meczu. W rewanżu na Camp Nou, w strugach rzęsistego deszczu, Wiślacy szybko wychodzą na prowadzenie dzięki golowi Repetowskiego, a potem akcje obu drużyn grzęzną w środku pola. W 86′ minucie spotkania, miliony polskich kibiców przed telewizorami zamierają, gdy Messi upada w polu karnym krakowian. Sędzia nie ma wątpliwości – rzut karny. Remis 1:1 oczywiście promuje Katalończyków, a trudno sobie wyobrazić, by zmęczeni zawodnicy “Białej Gwiazdy” mogli wyrwać Barcelonie jeszcze jedną bramkę. Do jedenastki podchodzi sam poszkodowany, bierze rozbieg i strzela, a Noring ani drgnie i… nie musi, bo piłka trafia w słupek i wychodzi w pole w taki sposób, że dobitka jest niemożliwa. Przez następne kilka minut zespół z Camp Nou już nie opuszcza połowy rywala, ale Wisła skutecznie się broni i ostatecznie awansuje dalej (2:2, 1:0).

W półfinale zespół Repetowskiego staje przeciwko Olympique Marsylia i uskrzydlony triumfem nad FC Barceloną, bezceremonialnie, bezproblemowo ogrywa Francuzów w obu odsłonach dwumeczu (2:1, 2:0).

W końcu krakowianie stają w finale rozgrywek przeciwko Bawarczykom z Bayernu Monachium. Spotkanie ma przebieg nieco tylko mniej dramatyczny, niż wspominany wyżej rewanżowy mecz z Barceloną. W 11′ minucie mecz, Herd głupio fauluje zawodnika Bayernu we własnym polu karnym i gdy wydaje się, że Wisła będzie musiała gonić wynik, ponownie ratuje ją prawy słupek. Jeśli natomiast chodzi o Herda, to rewanżuje się za swój błąd w 100%, gdy pod koniec spotkania, zakręciwszy obrońcami Bayernu, zdobywa bramkę na wagę Pucharu Europy (1:0).

Wisła triumfuje w Europie, choć w Polsce jest dopiero druga. “Porto, Chelsea, Milan, Barcelona czy Bayern miały lepszych zawodników, ale to my mieliśmy lepszy zespół.” – powie po wszystkim Repetowski.

Z takimi sukcesami, ustrzeliwszy 36 bramek (21 w lidze) i zdobywszy 21 asyst, Repetowski po raz kolejny zdobywa wszystko co dało się zdobyć: tytuł króla strzelców (po raz szósty z rzędu), a także nagrodę dla piłkarza i menadżera roku.

Jednocześnie wyznaje, że niezależnie od wszystkiego, jego przyszły sezon będzie ostatnim w barwach krakowskiej Wisły. Na Reymonta bowiem, udało mu się osiągnąć już wszystko.

Sezon 2019/2020

Ostatni sezon Repetowskiego w Wiśle zaczyna się od sporych przetasowań w składzie. Odchodzą m.in. Sordell (za 2,1 mln EURO), Sadlok (za 2,3 mln EURO) i Późniak (za 1 mln EURO), a na ich miejsce zostają sprowadzeni – napastnik Edigar (za rekordowe 13 mln EURO!), stoper Suchy (za 7,5 mln EURO) i lewoskrzydłowy Rojas (za 3,3 mln EURO). Biała Gwiazda walcząca o obronę Pucharu Europy wydaje więc na transfery przeszło 23 mln EURO.

Niestety – pieniądze nie grają i choć Edigar wychodzi sam z siebie zdobywając kilkadziesiąt bramek i kilkanaście asyst, a Suchy w pojedynkę skutecznie blokuje większość ataków przeciwników, krakowianom nie udaje się powtórzyć sukcesów sprzed roku.

Na etapie rozgrywek grupowych Ligi Mistrzów, Wisła radzi sobie jeszcze całkiem nieźle, mierząc się z LOSC Lille (2:2, 1:0), Werderem Bremen (2:2, 4:4) oraz Ajaxem Amsterdam (4:1, 2:1). W kolejnej rundzie jednak daje się wyeliminować wcale nie najlepiej radzącemu sobie Spartakowi Moskwa (1:0, 0:2 – po dogrywce). Na pocieszenie krakowianom udaje się natomiast po raz drugi w historii sięgnąć po Superpuchar Europy po zwycięstwie w rzutach karnych z Liverpoolem FC (2:2, 4:2k).

Podobnie jak na europejskich boiskach, nie udaje się powtórzyć pucharowego sukcesu w kraju. Tym razem drugi skład Białej Gwiazdy, którym Repetowski zwykł rozgrywać mecze Pucharu Polski, odpada już w ćwierćfinale, po starciu z Ruchem Chorzów (1:2, 1:1).

Szczęśliwie, w rozgrywkach Ekstraklasy klub ze stadionu przy ul. Reymonta radzi sobie pierwszorzędnie, zdobywając aż 74 punkty i pewnie krocząc do dziewiętnastego w historii Mistrzostwa Polski.

Na koniec sezonu, Repetowski zgodnie z zapowiedziami, po siedmiu latach, żegna się z Wisłą Kraków i rezygnuje z dalszej gry w piłkę, chcąc się skupić na karierze menadżera. Niezależnie od powyższego, po raz kolejny zgarnia nagrodę dla menadżera roku, piłkarza roku i za siódmy z kolei tytuł króla strzelców Ekstraklasy (24 bramki). Sezon kończy z 35 trafieniami i 18 asystami.

Sezon 2020/2021

Po przedwczesnym zakończeniu kariery piłkarskiej w wieku zaledwie 26 lat, Repetowskiego kuszą oferty z peryferii poważnego futbolu, tj. z Irlandii i Australii. Ostatecznie decyduje się odpocząć od wielkiej piłki, przyjąć ofertę Shamrock Rovers i wyjechać na Szmaragdową Wyspę.

W Irlandii spędza jednak tylko rok. Zdobywa z Shamrock Rovers mistrzostwo kraju i prowadzi drużynę z Tallaght Stadium do szeregu świetnych występów w Lidze Europy (zakończonych eliminacją Irlandczyków dopiero w 1/16 finału).

Kontraktu z drużyną nie przedłuża przede wszystkim ze względów finansowych. Za kolejny rok pracy, Irlandczycy proponują mu nieco ponad 50% wcześniejszej kwoty.

Sezon 2021/2022; sezon 2022/2023 oraz sezon 2023/2024

W obliczu powyższego, chcąc mieć coś do roboty i jednocześnie utrzymać standard życia, z początkiem kolejnego sezonu, Repetowski przyjmuje atrakcyjną finansowo ofertę pracy ze strony francuskiego, drugoligowego Dijon FCO (choć nową umową kusi go też krakowska Wisła, która po odejściu swojej legendy zalicza bezbarwny rok, nie notując większych sukcesów w pucharach i zajmując dopiero trzecie miejsce w lidze).

Ostatecznie spędza we Francji trzy kolejne sezony, prowadząc drużynę ze stolicy Burgundii do historycznych sukcesów, tj. kolejno: ponownego awansu do Ligue 1, dwukrotnego mistrzostwa Francji i dwukrotnego zwycięstwa w Pucharze Ligi (w Pucharze Francji jego Dijon trzy razy kończy występy w ćwierćfinale).

W konsekwencji, wyrobiwszy sobie nazwisko jako menadżer na zachodzie Europy (niezależnie od wcześniejszych sukcesów boiskowych), na zakończenie sezonu 2023/2024 otrzymuje ofertę poprowadzenia Realu Madryt (za godne 68k EURO tygodniowo), którą oczywiście z miejsca przyjmuje.

Sezon 2024/2025 i sezon 2025/2026

Przejście do “Królewskich” dobrze robi Repetowskiemu, który wraz z drużyną Madrytu przełamuje dominację rywala z Katalonii i bezproblemowo dwukrotnie sięga po Mistrzostwo Hiszpanii (2025, 2026), a także po Puchar Hiszpanii (2025) i Superpuchar Hiszpanii (2026).

Na europejskich boiskach udaje mu się zatriumfować tylko raz, w 2025 r. gdy sięga z Realem po Puchar Europy, ale oba sezony są warte odnotowania, choćby ze względu na postawę w rozgrywkach Ligi Mistrzów – dawnego klubu Repetowskiego – tj. Wisły Kraków.

W sezonie 2024/2025, Real Madryt, niemalże bezproblemowo kroczy aż do samego finału, gdzie zwycięża z Borussią Dortmund (3:1). “Niemalże”, bo największe kłopoty, w 1/16 finału sprawia mu właśnie drużyna z Krakowa, którą “Królewskim” udaje się pokonać po dwóch ciężkich meczach, zakończonych remisami (1:1, 0:0), tylko dzięki bramce zdobytej na wyjeździe.

W kolejnym sezonie, “Biała Gwiazda”, co warte odnotowania – w składzie złożonym w 100% z zawodników sprowadzonych niegdyś przez Repetowskiego – dociera już, aż do samego półfinału Pucharu Europy, gdzie ostatecznie ulega Borussii Dortmund (co nie bez znaczenia – po raz kolejny, dzięki wadze bramek straconych na własnym boisku). W finale wspomniana Borussia mierzy się już znowu, z nikim innym, jak z Realem Madryt.

Repetowski, planujący już zakończenie kariery^[11]W “FIFA 12” nie da się rozegrać więcej, niż 15 sezonów., pragnie pożegnać się z drużyną ze stolicy Hiszpanii ponownym zdobyciem największego europejskiego trofeum, ale finalnie – musi obejść się ze smakiem. Pomimo absolutnej dominacji przez większość spotkania, “Królewscy” nie potrafią sforsować bramki przeciwnika. Najlepszą szansę na to ma Lukaku, w 88 minucie meczu, gdy sędzia dyktuje “jedynastkę” dla Realu, ale bramkarz drużyny z Dortmundu broni i karnego, i oddaną z minimalnej odległości dobitkę. Chwilę później, katem Hiszpanów okazuje się… trzydziestoośmioletni Robert Lewandowski, który wpuszczony w dogrywce, na trzy minuty przed końcem spotkania zdobywa jedyną bramkę po indywidualnej akcji.

Magia futbolu.

Podsumowanie

Piętnaście sezonów.

Cztery wyłącznie jako piłkarz (2011-2015), pięć w podwójnej roli – jako grający menadżer (2015-2020) i sześć jako menadżer (2020-2026).

2x Puchar Europy (2019, 2025), 1x Liga Europejska (2017), 3x Superpuchar Europy (2018, 2020, 2026). 5x Mistrzostwo Polski (2014, 2015, 2017, 2018, 2020), 4x Puchar Polski (2014, 2017, 2018, 2019), 1x Mistrzostwo Irlandii (2021), 2x Mistrzostwo Francji (2023, 2024), 2x Puchar Ligi Francuskiej (2023, 2024), 2x Mistrzostwo Hiszpanii (2025, 2026), 1x Puchar Hiszpanii (2025).

7x król strzelców polskiej Ekstraklasy (2014-2020), 3x lider asyst polskiej Ekstraklasy (2014, 2016, 2019), 2x zawodnik roku polskiej Ekstraklasy (2014, 2019), 3x menadżer sezonu polskiej Ekstraklasy (2017, 2019, 2020) i w końcu menadżer sezonu hiszpańskiej Primera Division (2025).

Łącznie 359 meczy jako piłkarz, w tym 331 w barwach krakowskiej Wisły. 243 wygrane, 68 remisów i 48 porażek. 284 bramki i 150 asyst. Siedem żółtych kartek.

Łącznie 561 meczy jako menadżer. 385 zwycięstw, 98 remisów, 78 porażek. 1029 bramek zdobytych 423 stracone, przez piłkarzy z prowadzonych drużyn.

KONIEC